Lata znikającej nadziei 1942-1945 - Zbigniew Siemaszko

Pisząc w pierwszej części moich wspomnień o dziejach Siemaszków na przełomie XVI i XVII wieku, niedostatecznie podkreśliłem tragedię, jaka spotkała najbardziej wpływową gałąź Siemaszków z Hubkowa na Wołyniu. Podłożem tej tragedii był zatarg pomiędzy zwolennikami kościelnej unii, którymi byli Siemaszkowie, a zwolennikami prawosławia, na czele których stał kniaź Ostrogski, wspierany przez rodzinę Hulewiczów. W 1599 r. Hulewiczowie najechali jeden z majątków należących do zmarłego poprzedniego roku senatora Aleksandra Siemaszki i zabili zarządcę tego majątku. Marcjan, młodszy syn Aleksandra z drugiego małżeństwa z księżną Barbarą Porycką ze Zbaraża, napadł na dwóch braci Hulewiczów, pozbawiając ich życia. W odwecie dwaj synowie jednego z tych Hulewiczów zabili Marcjana. Pozostała po nim bezdzietna, 23-letnia wdowa, Zofia z Tarnowa. Młodsza siostra Zofii, Jadwiga, była żoną Jakuba Potockiego, wojewody bracławskiego, a starsza siostra, Barbara - żoną Jana Zamoyskiego, kasztelana i hetmana wielkiego koronnego. Tak więc zabity Marcjan Siemaszko był szwagrem znanego Jana Zamoyskiego. Trudno było wówczas o lepsze koligacje. Fragment